Ci wspaniali wychowawcy kolonijni

Praca nauczyciela to mały pikuś w porównaniu z trudami wychowawcy kolonijnego. Nigdy nie podjąłem się tego zadania, ale zawsze z podziwem obserwuję koleżanki i kolegów, którzy w wakacje zawodowo opiekują się dziećmi. Podglądam pracę wychowawcy kolonijnego, ponieważ wiele mogę się od niego nauczyć.

Kiedy jeżdżę z moimi uczniami na wycieczkę, to często mam z nimi problem. Zwykle chodzi o pieniądze. Jedni otrzymują od rodziców sporą sumkę, a inni bardo mizerną. Gdy przychodzi do pierwszych zakupów, od razu widać, kto groszem nie śmierdzi. Uczniowie bardzo przeżywają swoją sytuację finansową, jedni szpanują, inni się kryją – konflikty w grupie gotowe. Pamiętam, jak podczas pewnej wycieczki kilkoro uczniów nie chciało wejść do muzeum ani zwiedzać zamku, ponieważ postanowili zaoszczędzić pieniądze na pizzę. Jednych stać było na wszystko, a innych tylko na nieliczne atrakcje. Dowiedziałem się o tym zbyt późno, aby sensownie zareagować.

Wczoraj obserwowałem grupę kolonijną prowadzoną przez wybitnych wychowawców. Trafiłem na nich przy lodziarni, gdy zamawiali lody. Kierownik grupy wygłosił mowę, że wszyscy otrzymają teraz od niego w prezencie lody – każdy po trzy gałki. Jak to w prezencie? – pomyślałem. Okazało się, że wychowawcy otrzymali od rodziców pulę pieniędzy do dyspozycji dla dzieci. Rodzice zapłacili po równo wyznaczoną kwotę, a wychowawcy z tej puli czerpią i wydają na jednakowe przyjemności dzieci: na lody, pizzę, wejście do muzeum czy rejs statkiem. Nie ma czegoś takiego, że któreś dziecko kupi sobie dziesięć kulek lodów, bo je na to stać, a inne tylko jedną, ponieważ jest biedniejsze.

Aby wycieczka była udana, rodzice muszą ufać wychowawcom. Moi przyjaciele, którzy pracują jako wychowawcy kolonijni, narzekają na ludzi, którym takiego zaufania brakuje. Zdarza się, że rodzice traktują nauczyciela jak gorszy gatunek człowieka, a swoje dziecko uważają za bóstwo, które może robić wszystko. Opieka nad dziećmi durnych rodziców to katorga. Dlatego nie palę się do podjęcia pracy wychowawcy kolonijnego. To ostateczna ostateczność. A koleżanki i kolegów, którzy tak pracują, szczerze podziwiam. Ciężki kawałek chleba, wielkie nerwy, mnóstwo pracy, odpowiedzialność przez 24 godziny na dobę, bardzo rzadko wdzięczność.